بررسی علل و عوامل احتمالی آسیب های ورزشی رزمی در دانشجویان پلیس زن

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی علل احتمالی آسیب های ورزشی رزمی در دانشجویان مقاطع کاردانی و کارشناسی مجتمع آموزشی زنان پلیس و مقایسه انواع آسیب ها برحسب محل آسیب و بررسی تأثیر عوامل مؤثر احتمالی در دوران آموزش نظامی-رزمی است. این مطالعه به بررسی عوامل فردی، بیماری‎های مستعد‎کننده و علل خارجی می‎پردازد و ارتباط آن را با ایجاد آسیب های اسکلتی‎عضلانی بررسی می کند. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی مقطعی انجام شده است. جامعه موردپژوهش تعداد 98 نفر از دانشجویان مصوب پلیس است. این پژوهش با استفاده از پرسشنامه نوردیک، پرسشنامه اطلاعات فردی و پرسشنامه معاینات پزشکی و آزمون آمادگی جسمانی بدو ورود و پایان دوره آموزش های رزمی-ورزشی انجام شد؛ داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و تحلیلی در نرم افزارspss (۰٫۰۵=) انجام شد. یافته ها: نتایج نهایی نشان می دهد پس از اتمام دوره، ازنظر سلامتی ۷۹ نفر از افراد مورد مطالعه حداقل در یکی از قسمت های سیستم اسکلتی‎عضلانی وضعیت نامطلوب تری نسبت به شروع دوره داشتند. موارد آسیب برحسب محل به ترتیب ستون فقرات، اندام تحتانی، و اندام فوقانی بود. آسیب ناحیه زانو شایع ترین نوع آسیب در سال اول آموزش بود، ولی در سال های بعدی و در پایان دوره، شایع ترین نوع آسیب در ناحیه کمر بود. عوامل مستعد کننده به ترتیب فراوانی شامل مشکلات بافت نرم، مفصلی، زنان، اختلالات فیزیولوژیک بدن و مشکلات استخوانی یافت شد. عوامل مستعد کننده در پایان دوره به ترتیب فراوانی شامل اختلالات فیزیولوژیک بدن، مشکلات بافت نرم، زنان، مفصلی و مشکلات استخوانی بودند. علل خارجی آسیب به ترتیب فراوانی شامل فعالیت رزمی، فعالیت ورزشی و شرایط زندگی در خوابگاه بوده است. ارتباط بین شاخص‎های دموگرافیک با ایجاد آسیب های اسکلتی‎عضلانی ازنظر آماری معنادار نبوده است. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که فعالیت های ورزشی و رزمی در حین و اتمام دوره آموزش و شرایط زندگی در خوابگاه، در ایجاد آسیب های اسکلتی‎عضلانی مؤثر است.